Subjunctive در انگلیسی

subjunctive یا وجه التزامی فعل یکی از مباحثی است که با توجه به زبان انگلیسی مدرن برای زبان آموزان تا حدی زیادی گمراه کننده است. قواعد مربوط به وجه التزامی حتما باید در زبان رسمی رعایت شود. به طور کلی هنگامی که باید از subjunctive استفاده شود باید به 3 نکته زیر توجه کنیم:

• از s که نشانه سوم شخص مفرد است نباید برای وجه التزامی فعل استفاده کرد.

• در زمان حال برای افعال to be از be استفاده می شود.

• اگر قرار باشد برای زمان گذشته از یکی از افعال to be استفاده کنیم باید برای همه ضمایر و اسامی (حتی مفرد) از were استفاده کنیم.

سه نکته ای که به آنها اشاره شد در چند موقعیت باید استفاده شوند که می توان آنها را به شکل زیر خلاصه کرد.

بعد از تعدادی فعل خاص

این افعال عبارتند از:

• ask, demand, determine, insist, move, order, pray, prefer, recommend, regret, request, require, suggest

ساختاری که باید این افعال را در آن بکار برد به شکل زیر است:

فعل + that + subjunctive

منظور از فعل یکی از چند فعل بالاست. بعد از فعل باید از ضمیر موصولی that استفاده کرد و در انتها نیز باید وجه التزامی فعل (subjunctive) بکار برده شود که یا فعل be است و یا یک فعل اصلی بدون s.

به چند مثال توجه کنید:

Mr. Johnson recommends that he join the company.

آقای جانسون توصیه می کند که او به شرکت ملحق شود.

He suggests that you be present at the meeting.

او پیشنهاد می کند که شما در جلسه حاضر باشید.

He requested that the meeting not be finished before 8:00 pm.

او درخواست کرد که جلسه تا قبل از ساعت 8 شب تمام نشود.

بعد از تعدادی صفت خاص

اگر صفاتی همانند important, vital, essential, necessary, desirable و غیره که بر ضرورت و اهمیت چیزی تاکید می کنند در ساختار زیر استفاده شوند باید قواعد وجه التزامی در خصوص فعل رعایت شود:

صفت + that

به چند مثال توجه کنید:

It is important that the everyone register.

مهم است که همه ثبت نام کنند.

It is vital that everybody get there before the examination begins.

ضروری است که همه قبل از شروع امتحان آنجا باشند.

It is important that you be at home when the guests arrive.

مهم است که قبل از رسیدن مهمانان خانه باشی.

برای wish

wish هنگامی که برای اظهار پشیمانی از اینکه شرایط آن طور که ما می خواهیم نیستند، بکار می رود به مبحث subjunctive ربط پیدا می کند؛ اگر در این کاربرد wish بخواهیم از یکی از فعل های to be استفاده کنیم باید همیشه (حتی برای اسامی و ضمایر مفرد) از فعل were استفاده کنیم . به یک مثال توجه کنید:

I wish I were a pilot.

کاش یک خلبان بودم.

برای جملات شرطی

در جملات شرطی نوع دوم باز اگر بخواهیم از یکی از مشتقات فعل be استفاده کنیم باید were را بکار ببریم:

If I were you, I would tell Robert the truth.

اگر جای تو بودم حقیقت را به رابرت می گفتم.